I over ein månad har eg no budd i Reykjavik. Denne heilt nye byen i det heilt nye landet som eg snubla inn i utan så mykje meir enn to koffertar ved mi side. Det høyres kanskje litt einsamt ut for nokon. Litt sprøtt, kvifor eit semester langt oppe i kalde nord utan noko anna mål enn å berre klare seg åleine. Men det er ein enorm skilnad på å vere åleine og på å vere einsam. Ein forskjell eg føler kokar vekk mange gonger. Eg har ikkje vore einsam ein einaste gong sidan eg kom hit. Eg har faktisk vore mindre einsam her enn eg har vore i Bergen mange gonger – men eg har vore meir åleine.

 

Eg gjøymer meg ikkje vekk under ein stein tjuefire timar i døgnet, men eg får ikkje hjartebank av å drikke kaffi åleine eller bruke laurdagskvelden til å ete pizza i senga med ein film. Det er herleg befriande. Det er ein del av å bli vaksen, og ein del av å vere ung. Og eg er rett og slett ganske stolt, for at eg er her heilt på eiga hand og klarer meg betre enn eg i det heile kunne håpa på. Det er viktig for meg å vere åleine. Men sjølvsagt kjem det surfande inn bra folk på ein stad som dette. Utveksling er ei perfekt balanse mellom å møte nye menneske og å møte meg sjølv.